Όποιος μπαίνει σ’ αυτή χάνει το χρόνο, μιλάει αλλιώς, συγχέοντας το μέσα με το έξω, ζει το θάνατο, μ’ έναν τρόπο σαν άβυσσο καρφωμένο για πάντα στο στήθος, ρημαγμένος από τη βία και βλέποντας αυτό που δεν βλέπει κανείς, κάτω απ’ τις αυστηρές υπενθυμίσεις των άστρων.
![]()
[επικεφαλής (από)στροφή]:
Η μέρα εκεί διαβάζεται ανάποδα, κι ο άλλος κόσμος γίνεται ο βραχνάς του κόσμου όπου κανείς δεν επιστρέφει ίδιος
Α΄ ΑΝΤΙΦΑΣΗ
Το μοναδικό παιδί στον κόσμο είναι εκείνο που διαψεύδει συνεχώς και με κάθε τρόπο την ελπίδα που έχει στηρίξει σ’ αυτό η ανθρωπότητα. Κάθε πρωί σηκώνεται κι αρχίζει να χτίζει έναν κόσμο χειρότερο απ’ τον πραγματικό, και κάθε πρωί, ο καινούργιος κόσμος του είναι χειρότερος απ’ τον κόσμο της προηγούμενης μέρας, που κάθε φορά ήταν όλο και χειρότερος απ’ τον πραγματικό. Του δίνει τόση χαρά αυτό που κάνει, το ενθουσιάζει τόσο πολύ, γελάει τόσο πολύ με τα καθημερινά του απροσδόκητα και λαμπρά αποτελέσματα, ώστε δε φοβάται μην εξαντληθεί καμιά μέρα η απύθμενη μαύρη φαντασία του. Είναι το μοναδικό παιδί στον κόσμο επειδή διαψεύδει τις ελπίδες που στηρίζει σ’ αυτό ο κόσμος. Και το παιδί θα γίνει πιο παιδί από κάθε άλλη φορά όταν ο χειρότερος κόσμος, που θα έχει χτίσει, θα αντικαταστήσει τον πραγματικό σε όλη του την έκταση. Τότε δεν θα είναι πια παιδί γιατί θα έχει εκπληρώσει τον μοναδικό προορισμό του.Β΄ ΑΝΤΙΦΑΣΗ
Υπάρχουν τρεις θεοί που κανείς δεν τους ξέρει σήμερα. Έγιναν θεοί επειδή κατάλαβαν, πίστεψαν και διαλάλησαν τρία πράγματα, από ένα ο καθένας, και γι’ αυτά θυσιάστηκαν απ’ τους ανθρώπους. Ο πρώτος αποτάχθηκε με φρενίτιδα τον κόσμο, πίστεψε πως κανένας άνθρωπος δεν έχει δίκιο και τον έγδαραν ζωντανό. Ο δεύτερος έβαλε μοναδικό του στόχο, και κατάφερε, να κατακτήσει ολόκληρη την εσωτερικότητα του, πίστεψε πως το δίκιο είναι πάντα εξίσου μοιρασμένο ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες αντιμαχόμενες παρατάξεις και τον ακρωτηρίασαν αφήνοντας τελευταίο τον αποκεφαλισμό του. Ο τρίτος βρήκε το μυστικό της ανεξάντλητης δημιουργίας, πίστεψε πως είναι απέραντα αηδιαστικός και αυτός που έχει άδικο κι αυτός που έχει δίκιο, και τον παλούκωσαν απ’ όλες τις τρύπες του συγχρόνως.Γ΄ ΑΝΤΙΦΑΣΗ
Η μύτη δρασκελώντας βίαια μια μέρα το απαραβίαστο όριο της οράσεως, έπειτα από χρόνια προμελέτη, φώναξε θριαμβευτικά μ’ όλη τη δύναμη των ρουθουνιών της: «Το μάτι ήταν μέχρι τώρα δυνατότερο απ όλα στο πρόσωπο, από τώρα όμως στη θέση του θα βλέπω εγώ». Και γυρίζοντας να κοιτάξει για πρώτη φορά τον κόσμο, τον είδε άοσμο, σε τέτοιο μάλιστα σημείο που πανικοβλημένη αναζήτησε την όσφρησή της για να επιβεβαιώσει τη συγκλονιστική αυτή εντύπωση, ήταν όμως πολύ αργά. Η όσφρηση είχε εξοβελιστεί για πάντα από τη μύτη. Έτσι, η μύτη αναγκάστηκε από κει και μπρος να βλέπει τον κόσμο χωρίς να μπορεί να τον μυρίσει και χωρίς να είναι σε θέση να επιβεβαιώσει τη συγκλονιστική αυτή εντύπωση που δεν έχει καμιά σχέση με την όραση. Αυτό την τρέλανε και κάποια μέρα τη βρήκαν κρεμασμένη με βγαλμένα μάτια. Από τότε είναι που επικράτησε η παροιμία: «Όποιος το μάτι του ζητά με μύτη να το βγάλει, ούτε καπνό μπορεί να δει ούτε και να μυρίσει αιθάλη».Νόστιμον Ήμαρ με Κλικ σε «συγκοινωνούντα e-δοχεία» ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑ ΧΩΡΑ, σχέδιο για ένα μυθιστόρημα του Δημήτρη Δημητριάδη (με ΚΛΙΚ στον παρακάτω σύνδεσμο)
Οι λέξεις που έντυσαν την εικόνα του Ποιήματος είναι από την e-συλλογή το βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Κατάλογοι 1-4, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ, Ιούνιος 1980 με μια εικαστική σύνθεση ανάμεσα στις λέξεις να εγκιβωτίζει ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΟΥΡΑΝΟΥ - για την αντιγραφή: : Δεσμώτης στονΊλιγγο της Σκιας 1000 Λέξεων= Μια Εικόνα Ποιήματος