ΚΟΥΙΖ: Υπάρχει, άραγε μια λέξη, με την οποία να μπορείς να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη, που νιώθεις μέσα σου, για τις ευτυχισμένες συμπτώσεις της ζωής;
Παρ’ όλα της τα καμώματα, παρ’ όλες τις πνευματιστικές ιδιοτροπίες της και παραξενιές, εγώ ο άθεος, ο δύσπιστος και σκεπτικιστής, πάντα δυσκολευόμουν αφάνταστα να πιστέψω ότι πίστευε στ’ αλήθεια. Ότι πίστευε στ’ αλήθεια σ’ έναν αληθινό Θεό. Φαίνεται, όμως, πως έπεφτα έξω. Πως είχα άδικο και σ’ αυτό το ζήτημα. Μα… όπως κι αν έχει, ποια άλλη λέξη υπάρχει; Ποια άλλη λέξη μπορεί να εκφράσει αυτήν την ευγνωμοσύνη, που νιώθεις μέσα σου, για τις ευτυχισμένες συμπτώσεις της ζωής, όταν δεν υπάρχει κανένας να του πεις ευχαριστώ κι εσύ χρειάζεσαι να πεις ευχαριστώ σε κάποιον; Ο Θεός, έλεγε η Βίνα. Η Αγάπη, θα πουν κάποιοι άλλοι. Η Ποίηση, θα προσθέσω εγώ (για να τα ’χω καλά και με την αθεΐα μου). Όπως και να ’χει μια τέτοια λέξη, ίσως ξεχωριστή στον καθένα, ηχεί πάντα στ’ αυτιά μας σαν μια θυρίδα ασφαλείας, όπου μπορείς να καταθέσεις τη συγκίνησή σου. Ένα μέρος για να βάλεις ό,τι δεν χωράει, ό,τι δεν μπαίνει πουθενά αλλού. Αλλά, δυστυχώς, οι άνθρωποι το πιο συχνά δε βρίσκουν ή κλείνουν τα μάτια στη δυνατή τους λέξη όπως ακριβώς πολύ συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουν με τα χέρια τους. Έτσι, λέει ο ποιητής,
«τα δίνουν, τάχα χαιρετώντας,
σ’ άλλους. Τ’ αφήνουν να κρέμονται
σας αποφύσεις άνευρες.
Ή, το χειρότερο,
τα ρίχνουν στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε.
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά
μένουν αχάιδευτα,
ένα σωρό ποιήματα άγραφα» (Αργύρης Χιόνης)
Και μια Μπαλάντα του Αντώνη Αντωνάκου, όπου ψάχνει κι αυτός για τη «ΤΑΞΙΘΕΤΡΙΑ» λέξη του
όλο σιωπή, μαύρο σκοτάδι
κάτι ποιήματα με ακόντια και περικεφαλαίεςκάθε κορμί έχει τη μήτρα του
μα εγώ είμαι έρμο κι ορφανό
σαν στόρι παραθύρου
σαν βιολοντσέλο αρχαϊκό
ένα ιλαρό κόκκινο χρώμα.
Τι σκοτεινό το στήθος σου
γλυκιά μου ταξιθέτρια
που εμούδιασαν
όλα τα υπερώα
τι αντίχειρ εραστής
τι Δέλτα ανάμεσα μηρών
στέμμα των δεσποτάδων
για να διαβεί όσο πάει το μάτι
ο φαλλός
για να δοξάσει τα λιοστάσια
ο μαύρος τράγος
βαρώντας μ’ άγριες χτυπιές
το τρυφερό το άπειρο της νύχτας
βαρώντας με γαμήλιες αστραπές
τ’ απέραντο σκοτάδι.
Ω! ταξιθέτρια γλυκιά
πως μας καταβροχθίζεις
Ω! το εξπρές του οργασμού
καθώς γλιστρά στο τούνελ σου
μας ρίχνει στο βαθύ φαράγγι του θανάτου
μας βγάζει ως κάτω εκεί που γεννηθήκαμε.