Ο έρωτας, όπως και το πλήγωμα, δεν μιλούν γαλλικά ή αγγλικά, δεν ξεχωρίζουν φύλο, είναι οικουμενικά και είναι αμείλικτα. Για του λόγου το αληθές, το ποίημα «ΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ, ΕΝΩ ΨΙΧΑΛΙΖΕΙ» του αμερικανού ποιητή Καρλ Φίλιπς, που γεννήθηκε στο Έβερετ της Πολιτείας της Ουάσινκτον και ασχολήθηκε με την ανάγκη «να αποκτήσει η αμορφία μια μορφή», μια ανάγκη που εκφράζεται μέσα από σεξ, προσευχή και ποίηση:
κι ο πόθος κολυμπούν τυχαία
πότε η μία προς τον άλλο, πότε αντίθετα
και κάπου-κάπου μαζί, μοιάζει λιγότερο τότε
με κύκνο – μαύρο ή άλλου χρώματος- απ’ ό,τι
με οποιονδήποτε άνδρα που το σεξ είναι,
ή επιτέλους έγινε, γι’ αυτόν
μια πρόσθετη αίσθηση για να ζει δύσκολα,
αλλά πιο ολοκληρωμένα μια ζωή, όπου
ανάμεσα στις σιωπές
αφήνει τα λιγοστά ολόδικά του πράγματα πίσω του
σε υδάτινες πλεξούδες κι ένα γαλαζοπράσινο αυλάκι
από «Σε παρακαλώ» και «Μη με πληγώσεις»
και «Καταλαβαίνεις πως μ’ έχεις πληγώσει ήδη»
Αν τον παρατηρήσουμε με αυτόν τον τρόπο,
μέσα από το πρίσμα εκείνο όπου η ανάγκηκι ο πόθος κολυμπούν τυχαία
πότε η μία προς τον άλλο, πότε αντίθετα
και κάπου-κάπου μαζί, μοιάζει λιγότερο τότε
με κύκνο – μαύρο ή άλλου χρώματος- απ’ ό,τι
με οποιονδήποτε άνδρα που το σεξ είναι,
ή επιτέλους έγινε, γι’ αυτόν
μια πρόσθετη αίσθηση για να ζει δύσκολα,
αλλά πιο ολοκληρωμένα μια ζωή, όπου
ανάμεσα στις σιωπές
αφήνει τα λιγοστά ολόδικά του πράγματα πίσω του
σε υδάτινες πλεξούδες κι ένα γαλαζοπράσινο αυλάκι
από «Σε παρακαλώ» και «Μη με πληγώσεις»
και «Καταλαβαίνεις πως μ’ έχεις πληγώσει ήδη»
[ΠΗΓΗ: Καρλ Φίλιπς, Ένας μαύρος κύκνος στο νερό, ενώ ψιχαλίζει]