Έβγαινε απογυμνωμένος στο ξέφωτο του σώματός της, ζύγιζε τα μικρά της στήθη στις χούφτες του και μ’ όλο το μήκος των χεριών του στο σκοτάδι, έτρεχε τις γραμμές του κορμιού της με αργές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις που την έκαναν να ανατριχιάζει σαν να ’παιρνε σχολαστικά τα μέτρα μιας άδειας αγκαλιάς [ΕΡΑΣΤΗΣ ΜΕ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ]
![]()
Ο ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η ΕΤΣΙ
ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΕΣ
ΑΦΙΞΕΙΣ-ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ
Ο ΤΟΠΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ
ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
(και)
Δύο φορές αφήσαμε περιστέρια ακολουθώντας την προαιώνια μέθοδο. Και τις δύο επέστρεψαν νεκρά πάνω σ' ένα κομμάτι συρματόπλεγμα. Καταλαβαίνεις... μεταξύ των άλλων... είχαμε αφήσει ανθρώπους εκεί έξω. Δεν γινόταν αλλιώς [κατακλυσμός της μοναξιάς ΣΤΗ ΧΑΣΗ και ΣΤΗ ΛΕΞΗ]
Ο ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η ΕΤΣΙ
Η τρυφερότητα σου μαθαίνει σώμα με τον ίδιο τρόπο που η μοναξιά σε διδάσκει σιωπή και ενίοτε κακία, έλεγε και καθήμενος οκλαδόν πίσω της, δάγκωνε απαλά την λευκή της πλάτη αποσπώντας μεγάλα κομμάτια σάρκας. Εκείνη δεν αντιδρούσε καθόλου, τιμωρώντας τον με την αίσθηση της αβεβαιότητας.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΕΣ
Ο ποιητής δεν θέλει να σου πει. Θέλει να πει.
Μα κατά βάθος δεν θέλει να πει. Να σου πει θέλει.
Μα κατά βάθος δεν θέλει να πει. Να σου πει θέλει.
ΑΦΙΞΕΙΣ-ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ
Μετά από κάθε σημαίνουσα περίοδο της ζωής σου, επιστρέφεις και πάλι στο χρόνο, σκέφτηκε ο γερό-γιατρός με την έφεση στις μικρούλες, καθώς άλλη μία από αυτές του γύρναγε την πλάτη και ξανάσπριζαν βήμα βήμα τα μαλλιά του.
Ο ΤΟΠΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
Ο λόγος της αυτοκτονίας του ήταν αυτό που λέμε «ερωτική απογοήτευση». Πάνοπλοι και με δεμένα τα μάτια οι αστυνομικοί περνούσαν τις χαρακτηριστικές πορτοκαλί κορδέλες γύρω απ’ το σώμα της.
ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ
Αναμφίβολα θα γινόταν μια μεγάλη ποιήτρια. Είχε αυτό που λένε άστρο: μια έμφυτη βαθιά κατανόηση, μια γλυκιά, ρομαντική αντίληψη επί των πραγμάτων και δυο τσακμακιές δίψα μέσα στο κέντρο των ματιών˙ ήταν επίσης ιδιαιτέρως διαβασμένη και αρκούντως καταρτισμένη γύρω από το παρελθόν και το παρόν της ποίησης˙ κι ακόμα ακόμα, αν ίσως το καλύτερο, είχε έναν υπέροχο κώλο σαν σύντομη κλειστή παρένθεση.
Αναμφίβολα θα γινόταν μια μεγάλη ποιήτρια. Μόνο που σιχαινόταν να πατάει σκατά.
Αναμφίβολα θα γινόταν μια μεγάλη ποιήτρια. Μόνο που σιχαινόταν να πατάει σκατά.
ΑΝΕΠΙΔΟΤΑ
Άνοιξε τα φρέσκα, καλοσιδερωμένα σεντόνια και μπήκε μέσα προσέχοντας να μη χαλάσει τις γωνίες και τις τσακίσεις τους. Τα έκλεισε σχολαστικά σαν φάκελο με την ίδια μέσα. Εκείνος πάλι, μόλις χθες σκεφτόταν πως έχει καιρό να του γράψει.
ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ήταν τόσο ερωτευμένοι που αποφάσισαν σε ώρα αιχμής και με το φανάρι υπέρ των αυτοκινήτων, να διασχίσουν την κεντρική λεωφόρο της μεγαλούπολης πιασμένοι χέρι-χέρι. Ευτυχώς καταγράφησαν μόνο υλικές ζημιές κι έτσι, έναντι λίγης μαγείας, αφέθηκαν ελεύθεροι να ερωτευτούν, να ζήσουν και να πεθάνουν με άλλους στο πλάι τους. Περνώντας πάντα στο πράσινο.
(και)
Χλόη και Μπουκάλι (από την ποιητική συλλογή ΑΚΟΥΑΡΕΛΑ κι άλλα ποιήματα)
Κοίτα τουλάχιστο να πεις κάτι γλυκό που να πηγάζει από τρέλα. Όπως οι φωνές των κοριτσιών που ξύπνησες μέσα στη µέθη ή πάνω στην καύλα σου ώρα τρεις ή τέσσερις τα χαράµατα. Λιωμένο τηλέφωνο. Όπως εκείνα τα σβησμένα «Ναι…» ή τα «Έλα…» πού ’ρχονται µετά βίας απ’ τα τρίσβαθα του ύπνου – πιο παραδοµένα, πιο γλυκά, πιο θηλυκά από ποτέ. Κοφτερότερα στη μνήµη κι από κείνο ακόµη το µαλακό ξυράφι του αιδοίου. Διαβολεμένα λοιπόν. Από τούδε και στο εξής. Μόνο διαβολεμένα. Ένας περιστασιακός ζογκλέρ, ένας αεί αντιφάσκων της ζέχνουσας οθόνης σας
Οι λέξεις που έντυσαν την εικόνα του Ποιήματος είναι επιλογές από τις 12 Μικρές Ιστορίες του Αθανάσιου Κούρτη, που αναρτηθηκαν στη Τεθλασμένη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη με σύνθεση ανάμεσα στις λέξεις να εγκιβωτίζει ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΟΥΡΑΝΟΥ - για την αντιγραφή: : Δεσμώτης στονΊλιγγο της Σκιας 1000 Λέξεων= Μια Εικόνα Ποιήματος