Είναι μια πέτρινη στιγμή, στιγμή παντοτινή κατάσαρκη βλεφάρων που πάγωσαν πάνω σ’ αγαπημένα πράγματα και με φωνάζουν
Μιλούσε όλο για μια γυναίκα χαμένη μέσα σ’ απέραντες πανεπιστημιακές αίθουσες.Για ένα όνομα που δεν ξανάκουσε πια… «Άλλωστε φίλε μου τι σημασία να ’χει ένα τόσο κοινό όνομα. Τι σημασία». Μετά την πτώση και πριν την άλλη πτώση, μετά τον ένα θάνατο και πριν τον άλλο, όταν οι μέρες λυγίζουν μία-μία, χωνεύονται γίνονται μνήμη και ίσκιοι μες στη μνήμη, ανοίγουν κύκλο γύρω τα παράθυρα, τραβιούνται άξαφνα στις άκρες οι κουρτίνες. «Προσπάθησε να δεις, προσπάθησε επί τέλους, κοίταξε όρισε προσδιόρισε»«Ζωή μας αυτό που ποτέ μας δε ζήσαμε, αυτό το κενό η Ζωή μας…[κτερίσματα στίχων από ΠΟΙΗΜΑΤΑ του Αλέξη Τραϊνού]
Εις τον ΠΑΤΟΝ της εικόνας του Ποιήματος στίχοι εικονολάτρες, φωτογραφία λεξιθήρας: πλύνε βάλε λέξεις, ν’ αποκρυσταλλώσεις όνειρα στο υπερώο το μεταφυσικό όπου οι ΛΕΞΕΙΣ εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι και οι εικόνες που τις έντυσαν, λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν. Μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια δηλαδή για ν’ ανοίξει η πόρτα της Ποίησης. ΜΑ Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ, λέει ο Ποιητής.