ΕΞΟΔΟΣ: Μην παίζεις με τις λέξεις, τα προσανάμματα της μοναξιάς, μην φάσκεις κι αντιφάσκεις μ’ αυτόν τον ένα λόγο, που είναι «νεμεση», «δόλος», «εγκώμιο πρηνηδόν», «μια αρκούδα καφέ», το θρόισμα της μαγεμένης πεταλούδας, «η στάχτη του ποιήματος που ρίχνεις στο κρασί σου για να μεθάς πολύ» και «η Γερακίνα», που με το γυναικείο πεπρωμένο της θα κορφολογήσει στο φασκιωμένο με λιλά κι άσπρα χρυσάνθεμα κολοβό σου ποίημα, «τα ασαφή του όρια»… διότι… «δεν έχουν οι ιδέες σκιά να ξαποστάσω, δεν έχει κρούστα η βροχή να ξεχαστώ, δεν έχει δάχτυλα η σιωπή να την μετρήσω στους κύκλους του ουρανού που θα διαβώ (ΧΟΗΦΟΡΟΣ ΠΕΖΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ, ένα κλειδί ποιητικών αναγωγών» βλέπε στην κατακλείδα αυτής της ανάρτησης)
![]()
Εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων του Ποιήματος: Παρά ένα φιλί Πανσέληνος κι απόψε
παρά ένα φιλί πανσέληνος κι απόψε
στο παραμύθι στο όνειρο υγρά φιλιά
γέμισε ο ουρανός σύννεφα άνθη, σύρε κόψε
να παίζεις έρωτα μες τη νυχτιά
παρά ένα φιλί ολόγιομη η αγκαλιά
λέξεις και χρώματα σαστισμένοι φρουροί
ξυπνούν οι αισθήσεις με τα φιλιά
φρυκτωρίες στίχων λευκό πανί
φεγγάρια του έρωτα σ’ όλο το σώμα
απ’ την επιθυμία του πού να κρυφτείς;
Αντικατοπτρισμός ασέληνης νύχτας, που πάντα μέσα μου παλιννοστεί πανσέληνος
στο ιδεόγραμμα μιας ζωής
μακριά πολύ μακριά στην Ατλαντίδα Γη της Ποίησης
Έτσι έφυγες απ’ την κλειστή την πόρτα
όπως υποχωρεί ο άνεμος
σφυρίζοντας
Αποθέωση έσω ερημίας
που ανάμεσα σε δυο μαινόμενα βλέμματα
άστραψε γαλάζιο ουρανό
κι ύστερα βρόντηξε δαιμονισμένες σιωπές
νηστεύοντας το περιττό ενδεχόμενο φιλί
του «σ’ αγαπώ»
Και πώς να την εκλάμψεις τόση σιωπή
συμμαζεύοντας το πεταμένο
ανάμεσα σε δυο στιχάκια
«αντίο»
έτσι κι αλλιώς,
μια λέξη εφήμερη απ’ τα φεγγάρια της
θα μπαινοβγαίνει ολόγυμνη
στη βουβή θεομηνία βάρβαρου ποιητή
Μισθοφόρος ρέμβη SMSμε διάθεση για Ποίημα
δι’ ευχών που θα θυμίζουν
θάλασσα, ουρανό, όνειρα… Ιδού…
Όταν ο Ποιητής μέσα μας δε λέει να σωπάσει
Μακριά, πολύ μακριά στα σύννεφα
στην Ατλαντίδα γη της Ποίησης,
μια φεγγαροντυμένη ελάνθανε στην προσμονή
παλίντονου αρμονίας λέξεων,
που κόκκαλα δεν έχουν
και επιούσιο Ρέμβη ριζώνουν
απ’ τον αιώνα κι ως τα ρίγη αυτής της νύχτας
που σεληνιάζεται ανερμάτιστα
στα σύννεφα του χθεσινού λυγμού
λίγο πριν ξημερώσει Ποίηση
Αν ο Άνεμος, Νοτιάς της Ποίησης,
που φυσά στον Έρωτα αναπνοές Ονείρων,
σε ρωτήσει:
Κι εσύ, Ουρανέ, σε ποια γλώσσα μου διαβάζεις
τα γαλάζια σου γράμματα;
Στη γλώσσα της ατέλειωτης σιγής
κρυμμένων αστεριών
Όνειρα δεμένα στην άτονη λήγουσα παντός επιστητού σώματος
Προσπέλαση παραμυθιού
απ’ την πλευρά μιας εφήμερης αιωνιότητας λέξεων,
που σαν ονειροπόλημα στάσιμης Πανσέληνου
φανέρωσε τον αμφίσημο χρησμό της
με κιβωτό χρωμάτων επιούσιας ομοιοκαταληξίας
ναύλος για τη λινή κοιτίδα κυριολεξίας
επίνειο του τμήματος μεταγωγών των στίχων
Γράφω και ξαναγράφω αυτόν το Φαύλο Στίχο
τόσα χρόνια μέρες και νύχτες
και πορφυρά μεσημέρια
γράφω και ξαναγράφω αυτόν
το Φαύλο Δούρειο Στίχο
Λευκή και Απρόσιτη Παρομοίωση
σαν την αμείλικτη σιωπή
στο αναφορικό φεγγαρόφωτο…
απλή σκέψη πτερόεντος λόγου
άμεμπτων συμβολισμών
μα ένα παιδί ζωηρό
φανατικό για γράμματα
«α δεν μ’ αρέσει το τετράστιχο αυτό…»
φωνάζει μέσα μου
γράφω και ξαναγράφω αυτόν το Φαύλο Στίχο
Ομοιοκαταληξίες Χρυσηίδων Σιωπής
άνω σχώμεν ευσεβείς πόθους
όλο ανεβαίνοντας ακάλυπτους στίχους
κι όλο ξοδεύοντας μαγικές εικόνες ουρανό
έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής
στην Άτροπο επιθυμία την πρεσβυτέρα των Ποιητών
διπλό κλικ στη μηχανή αναζήτησης των λέξεων
σαν φταίνε
«για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν»
μέσα στο Ποίημα
Χρυσόμαλλο Ιωβηλαίο e-Ρέμβης Δούρειος Ίππος για την άλωση των Λέξεων την 3η μέρα κατά τας γραφάς από μηχανής Θεών: διπλό ΚΛΙΚ, λοιπόν, στη μηχανή αναζήτησης των λέξεων του Ποιήματος (για την ανάγνωση όλης της συλλογής κλικ στην παρακάτω αποστροφή):
ένας ειρμός Μεσσίας εν ριπή σέπαλου αίρει μεσίστιες απορίες Χρυσηίδων σιωπής!
Ό,τι κι αν συναντήσεις όμως στην e-ΕΝΔΟΧΩΡΑ,
μην πεις ότι η ΕΙΚΟΝΑσε ξεγέλασε, πως φταίνε οι λέξεις, κλεψύδρες σε τόση μελαγχολία…
Οι λέξειςμέσα στο ποίημα, εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι καιοι εικόνεςπου τις έντυσαν,λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων«για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν» ερήμην, λαιστρυγόνες κύκλωπες δηλαδή, onlineστα έγκατα κτερίσματα της Ρέμβης του P.C. μου που, βάρδα φουρνέλο, δαγκώνουν τα όνειρα στις ρώγες μιας λέξης που πάντα ρει… Έτσι αρχίζουν να συμβαίνουνπερίακτοι συμβολισμοίαείφυλλων γυναικών!
-42-
είναι κρυφή η στιγμή που θα σε πάρει
επιθυμία λέξεων για φιλιάπαρά ένα φιλί πανσέληνος κι απόψε
στο παραμύθι στο όνειρο υγρά φιλιά
γέμισε ο ουρανός σύννεφα άνθη, σύρε κόψε
να παίζεις έρωτα μες τη νυχτιά
παρά ένα φιλί ολόγιομη η αγκαλιά
λέξεις και χρώματα σαστισμένοι φρουροί
ξυπνούν οι αισθήσεις με τα φιλιά
φρυκτωρίες στίχων λευκό πανί
φεγγάρια του έρωτα σ’ όλο το σώμα
απ’ την επιθυμία του πού να κρυφτείς;
-43-
Τότε, που σαν το πουλί το πληγωμένο
θα μαθαίνεις αναπνοές και χρώματα στο ιδεόγραμμα μιας ζωής
μακριά πολύ μακριά στην Ατλαντίδα Γη της Ποίησης
Έτσι έφυγες απ’ την κλειστή την πόρτα
όπως υποχωρεί ο άνεμος
σφυρίζοντας
Αποθέωση έσω ερημίας
που ανάμεσα σε δυο μαινόμενα βλέμματα
άστραψε γαλάζιο ουρανό
κι ύστερα βρόντηξε δαιμονισμένες σιωπές
νηστεύοντας το περιττό ενδεχόμενο φιλί
του «σ’ αγαπώ»
Και πώς να την εκλάμψεις τόση σιωπή
συμμαζεύοντας το πεταμένο
ανάμεσα σε δυο στιχάκια
«αντίο»
έτσι κι αλλιώς,
μια λέξη εφήμερη απ’ τα φεγγάρια της
θα μπαινοβγαίνει ολόγυμνη
στη βουβή θεομηνία βάρβαρου ποιητή
Μισθοφόρος ρέμβη SMSμε διάθεση για Ποίημα
δι’ ευχών που θα θυμίζουν
θάλασσα, ουρανό, όνειρα… Ιδού…
-44-
Μακριά, πολύ μακριά στα σύννεφα
στην Ατλαντίδα γη της Ποίησης,
μια φεγγαροντυμένη ελάνθανε στην προσμονή
παλίντονου αρμονίας λέξεων,
που κόκκαλα δεν έχουν
και επιούσιο Ρέμβη ριζώνουν
απ’ τον αιώνα κι ως τα ρίγη αυτής της νύχτας
που σεληνιάζεται ανερμάτιστα
στα σύννεφα του χθεσινού λυγμού
λίγο πριν ξημερώσει Ποίηση
Αν ο Άνεμος, Νοτιάς της Ποίησης,
που φυσά στον Έρωτα αναπνοές Ονείρων,
σε ρωτήσει:
Ποια είναι η γλώσσα που μιλάς, θάλασσα εσύ;
Τη γλώσσα της αιώνιας αναζήτησης, να του πεις!Κι εσύ, Ουρανέ, σε ποια γλώσσα μου διαβάζεις
τα γαλάζια σου γράμματα;
Στη γλώσσα της ατέλειωτης σιγής
κρυμμένων αστεριών
Όνειρα δεμένα στην άτονη λήγουσα παντός επιστητού σώματος
Προσπέλαση παραμυθιού
απ’ την πλευρά μιας εφήμερης αιωνιότητας λέξεων,
που σαν ονειροπόλημα στάσιμης Πανσέληνου
φανέρωσε τον αμφίσημο χρησμό της
με κιβωτό χρωμάτων επιούσιας ομοιοκαταληξίας
ναύλος για τη λινή κοιτίδα κυριολεξίας
επίνειο του τμήματος μεταγωγών των στίχων
-45-
τόσα χρόνια μέρες και νύχτες
και πορφυρά μεσημέρια
γράφω και ξαναγράφω αυτόν
το Φαύλο Δούρειο Στίχο
Λευκή και Απρόσιτη Παρομοίωση
σαν την αμείλικτη σιωπή
στο αναφορικό φεγγαρόφωτο…
απλή σκέψη πτερόεντος λόγου
άμεμπτων συμβολισμών
μα ένα παιδί ζωηρό
φανατικό για γράμματα
«α δεν μ’ αρέσει το τετράστιχο αυτό…»
φωνάζει μέσα μου
γράφω και ξαναγράφω αυτόν το Φαύλο Στίχο
Ομοιοκαταληξίες Χρυσηίδων Σιωπής
άνω σχώμεν ευσεβείς πόθους
όλο ανεβαίνοντας ακάλυπτους στίχους
κι όλο ξοδεύοντας μαγικές εικόνες ουρανό
έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής
στην Άτροπο επιθυμία την πρεσβυτέρα των Ποιητών
διπλό κλικ στη μηχανή αναζήτησης των λέξεων
σαν φταίνε
«για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν»
μέσα στο Ποίημα
Χρυσόμαλλο Ιωβηλαίο e-Ρέμβης Δούρειος Ίππος για την άλωση των Λέξεων την 3η μέρα κατά τας γραφάς από μηχανής Θεών: διπλό ΚΛΙΚ, λοιπόν, στη μηχανή αναζήτησης των λέξεων του Ποιήματος (για την ανάγνωση όλης της συλλογής κλικ στην παρακάτω αποστροφή):
ένας ειρμός Μεσσίας εν ριπή σέπαλου αίρει μεσίστιες απορίες Χρυσηίδων σιωπής!
Ό,τι κι αν συναντήσεις όμως στην e-ΕΝΔΟΧΩΡΑ,
μην πεις ότι η ΕΙΚΟΝΑσε ξεγέλασε, πως φταίνε οι λέξεις, κλεψύδρες σε τόση μελαγχολία…
