Δίδαξέ με τους τρόπους του ανέμου, πώς να ξαπλώνω πάνω του και να υψώνομαι, πότε να αντιστέκομαι και να του κλέβω τη δύναμη…
Θέλω, θέλω, θέλω! και εσύ τα ξέρεις αυτά, είσαι Άγγελος.
![]()
ΚΟΠΕΛΛΑ: Ήλθε πάλι στον ύπνο μου ο Ιππότης Ποδηλάτης… Το ξέρω από τη μυρωδιά του λάστιχου και του λαδιού που πλημμύρισαν το δωμάτιο. Αυτή η μυρωδιά του με ξετρελαίνει κι αυτός το ξέρει ότι έτσι τον καταλαβαίνω..
Τι θα με διδάξεις, του είπα; Τι θα με διδάξεις απόψε;
Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού αμίλητος.
Να με διδάξεις να πετώ. Να γίνω όπως εσένα…
Εγώ δεν πετώ, μου απάντησε. Για να πετάξεις πρέπει να μάθεις να ονειρεύεσαι
Να μη βιάζεσαι
Να συνηθίσεις σε όνειρα σκληρά, αδάμαστα
Που να πορεύεσαι μαζί τους και να λαχανιάζεις
Να μην λυπάσαι να πονάς
Να αργάσεις την ψυχή σου με τον πόνο και να ελαφρύνει το σώμα σου, να μην πατάς πια στη γη
ΙΠΠΟΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ:Πάλι μου ζήτησε να της φτιάξω χαρταετούς. Μου δίνει τα χρωματιστά χαρτιά, μου δίνει ψαλίδια, κόλλες και με βάζει να κόβω να κολλώ να φτιάχνω σχήματα σαν τα φτερά που δεν έχω… Να τους πετάξουμε μαζί μου λέει, πάρε μαζί σου ψηλά, να τραβήξεις τον σπάγκο και να δω το δωμάτιο να ανεβαίνει σαν αερόστατο… Μάθε με να κρατώ με τη σωστή δύναμη την καλούμπα, να δούμε μαζί τον κόσμο από ψηλά.Δίδαξέ με τους τρόπους του ανέμου, πώς να ξαπλώνω πάνω του και να υψώνομαι, πότε να αντιστέκομαι και να του κλέβω τη δύναμη…
Θέλω, θέλω, θέλω! και εσύ τα ξέρεις αυτά, είσαι Άγγελος.
ΚΟΠΕΛΛΑ: Πρέπει να μάθεις τη μυστική γλώσσα των πουλιών,μου είπε… να αναγνωρίζεις το διπλό θρήνο της τσίχλας στην ποίηση, τα ερωτικά καλέσματα των αηδονιών την αυγή, το χρυσό κλειδί στο στήθος του άσπρου περιστεριού στην όαση, να ακούς τη μια και μοναδική νότα που έχει κρυμμένη κάθε πουλί στο τραγούδι του, να πιστεύεις με πάθος στα παραμύθια, να μη γίνεσαι βάρδος πριν την ώρα σου, να σωπαίνεις…
ΙΠΠΟΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ:Θέλω να μου δώσεις το μπράτσο σου και να με κρατήσεις, είπε εκείνη. Να κολλήσουμε στις πλάτες μας φτερά από δέρμα – κοίτα η πλάτη μου είναι έτοιμη να τα δεχτεί… να εισπνεύσουμε αέρα να γεμίσουν τα κόκαλά μας, να είμαστε αλαφροί όταν χυθούμε μαζί από την κορυφή… Η δύναμή σου θα με κρατήσει, μου είπε.
ΚΟΠΕΛΛΑ: Όχι, η δύναμή σου θα με κρατήσει είπε εκείνος και μου έδωσε ένα φιλί…
Προσπάθησε να ονειρευτείς ένα λιβάδι τώρα που θα λείπω. Μια βάρκα δίπλα στο ποτάμι. Μια γέφυρα, ένα μύλο… Εκεί θα είμαι κι εγώ, μου είπε την ώρα που θα βομβίζουν οι μέλισσες και οι άγριες πεταλούδες…
ΙΠΠΟΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ:Πότε θα έλθεις πάλι; μου είπε.
ΚΟΠΕΛΛΑ: Πάντα εκεί θα είμαι, είπε. Ονειρέψου τώρα, ονειρέψου
Θέλω, θέλω, θέλω! και εσύ τα ξέρεις αυτά, είσαι Άγγελος.
ΚΟΠΕΛΛΑ: Ήλθε πάλι στον ύπνο μου ο Ιππότης Ποδηλάτης… Το ξέρω από τη μυρωδιά του λάστιχου και του λαδιού που πλημμύρισαν το δωμάτιο. Αυτή η μυρωδιά του με ξετρελαίνει κι αυτός το ξέρει ότι έτσι τον καταλαβαίνω..
Τι θα με διδάξεις, του είπα; Τι θα με διδάξεις απόψε;
Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού αμίλητος.
Να με διδάξεις να πετώ. Να γίνω όπως εσένα…
Εγώ δεν πετώ, μου απάντησε. Για να πετάξεις πρέπει να μάθεις να ονειρεύεσαι
Να μη βιάζεσαι
Να συνηθίσεις σε όνειρα σκληρά, αδάμαστα
Που να πορεύεσαι μαζί τους και να λαχανιάζεις
Να μην λυπάσαι να πονάς
Να αργάσεις την ψυχή σου με τον πόνο και να ελαφρύνει το σώμα σου, να μην πατάς πια στη γη
ΙΠΠΟΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ:Πάλι μου ζήτησε να της φτιάξω χαρταετούς. Μου δίνει τα χρωματιστά χαρτιά, μου δίνει ψαλίδια, κόλλες και με βάζει να κόβω να κολλώ να φτιάχνω σχήματα σαν τα φτερά που δεν έχω… Να τους πετάξουμε μαζί μου λέει, πάρε μαζί σου ψηλά, να τραβήξεις τον σπάγκο και να δω το δωμάτιο να ανεβαίνει σαν αερόστατο… Μάθε με να κρατώ με τη σωστή δύναμη την καλούμπα, να δούμε μαζί τον κόσμο από ψηλά.Δίδαξέ με τους τρόπους του ανέμου, πώς να ξαπλώνω πάνω του και να υψώνομαι, πότε να αντιστέκομαι και να του κλέβω τη δύναμη…
Θέλω, θέλω, θέλω! και εσύ τα ξέρεις αυτά, είσαι Άγγελος.
ΚΟΠΕΛΛΑ: Πρέπει να μάθεις τη μυστική γλώσσα των πουλιών,μου είπε… να αναγνωρίζεις το διπλό θρήνο της τσίχλας στην ποίηση, τα ερωτικά καλέσματα των αηδονιών την αυγή, το χρυσό κλειδί στο στήθος του άσπρου περιστεριού στην όαση, να ακούς τη μια και μοναδική νότα που έχει κρυμμένη κάθε πουλί στο τραγούδι του, να πιστεύεις με πάθος στα παραμύθια, να μη γίνεσαι βάρδος πριν την ώρα σου, να σωπαίνεις…
ΙΠΠΟΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ:Θέλω να μου δώσεις το μπράτσο σου και να με κρατήσεις, είπε εκείνη. Να κολλήσουμε στις πλάτες μας φτερά από δέρμα – κοίτα η πλάτη μου είναι έτοιμη να τα δεχτεί… να εισπνεύσουμε αέρα να γεμίσουν τα κόκαλά μας, να είμαστε αλαφροί όταν χυθούμε μαζί από την κορυφή… Η δύναμή σου θα με κρατήσει, μου είπε.
ΚΟΠΕΛΛΑ: Όχι, η δύναμή σου θα με κρατήσει είπε εκείνος και μου έδωσε ένα φιλί…
Προσπάθησε να ονειρευτείς ένα λιβάδι τώρα που θα λείπω. Μια βάρκα δίπλα στο ποτάμι. Μια γέφυρα, ένα μύλο… Εκεί θα είμαι κι εγώ, μου είπε την ώρα που θα βομβίζουν οι μέλισσες και οι άγριες πεταλούδες…
ΙΠΠΟΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ:Πότε θα έλθεις πάλι; μου είπε.
ΚΟΠΕΛΛΑ: Πάντα εκεί θα είμαι, είπε. Ονειρέψου τώρα, ονειρέψου
[ΠΗΓΗ: Πόλυ Χατζημανωλάκη, Η Κοπέλλα και ο Ιππότης – ποδηλάτης πλάι στο κρεβάτι της(περί Πτήσεων) ]
