Κλείνεις την πόρτα. Κλειδώνεις έξω τα τέρατα. Ανάβεις το φως. Όλα γνώριμα ζεστά και φωτεινά. Ένα ποτήρι γάλα. Το νερό βράζει στην κατσαρόλα. Στεναγμός. Ας κοιμηθούμε τώρα. Καληνύχτα.
Κάτι σχεδόν ακατανίκητο την έσπρωξε να μιλήσει έστω για το θρόισμα των φίλων… Το πίσω μπαλκόνι του σπιτιού της έβλεπε σε μια συστάδα θάμνων, καλαμιές και κάτι λίγα δένδρα μπλέκονται, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις κλαδιά, φύλλα είδη, ποιο είναι τι… Το μόνο αναγνωρίσιμο είναι εκείνο το σύρσιμο του αέρα λίγο πριν ο ήλιος φύγει κοκκινίζοντας, εκείνο το θρόισμα που σε κάνει να μαντεύεις, ναι, ναι, έβαζε στοίχημα, κάποιος βρίσκεται ανάμεσά τους, κάποιος αναδεύοντας αυτές τις μπερδεμένες φυλλωσιές βρίσκει ανακούφιση… Και λίγο πιο κει, μικρούλα αδελφή, θέλει να νιώσει τη γλύκα των κλαδιών σου, θέλει κι αυτή την παρηγοριά των φύλλων σου… Φίλα το πονεμένο της κορμί… Πάλι της το ζήτησε, πάλι το δανείστηκε, πάλι κουρέλι της το επέστρεψε, πώς να ξεφύγει από το άγγιγμα του; Περίμενέ την… να, θα βάλει λίγη δύναμη, μόνο λίγη και θα βρεθεί στην αγκαλιά σου… Ο αέρας θα τα ξεπλύνει όλα, τα φιλιά σου θα γλυκάνουν τις πληγές της…
Σαν βγεις στον πηγαιμό για το… διαδίκτυονα εύχεσαι να είναι Φαύλος ο Κύκλοςγεμάτος ιστολόγια κάθε λογής με λέξεις-εικόνεςυπεροψίας και μέθηςκαι προπαντός με κατανόηση της ματαιότητας των μεγαλείων… σαν έτοιμη από καιρό μια κάποια λύση ηδονικών μυρωδικών
[επικεφαλής (από)στροφή]:
Ενδιαφέρον επ’ αμοιβή οι ώρες σου. Δώρο σου κάνω μια βόλτα στων ποιητών την πόλη (να ξεγελάσω τη νύχτα πως με νοιάστηκες)
Κάτι σχεδόν ακατανίκητο την έσπρωξε να μιλήσει έστω για το θρόισμα των φίλων… Το πίσω μπαλκόνι του σπιτιού της έβλεπε σε μια συστάδα θάμνων, καλαμιές και κάτι λίγα δένδρα μπλέκονται, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις κλαδιά, φύλλα είδη, ποιο είναι τι… Το μόνο αναγνωρίσιμο είναι εκείνο το σύρσιμο του αέρα λίγο πριν ο ήλιος φύγει κοκκινίζοντας, εκείνο το θρόισμα που σε κάνει να μαντεύεις, ναι, ναι, έβαζε στοίχημα, κάποιος βρίσκεται ανάμεσά τους, κάποιος αναδεύοντας αυτές τις μπερδεμένες φυλλωσιές βρίσκει ανακούφιση… Και λίγο πιο κει, μικρούλα αδελφή, θέλει να νιώσει τη γλύκα των κλαδιών σου, θέλει κι αυτή την παρηγοριά των φύλλων σου… Φίλα το πονεμένο της κορμί… Πάλι της το ζήτησε, πάλι το δανείστηκε, πάλι κουρέλι της το επέστρεψε, πώς να ξεφύγει από το άγγιγμα του; Περίμενέ την… να, θα βάλει λίγη δύναμη, μόνο λίγη και θα βρεθεί στην αγκαλιά σου… Ο αέρας θα τα ξεπλύνει όλα, τα φιλιά σου θα γλυκάνουν τις πληγές της…
Νόστιμον Ήμαρ με Κλικ σε «συγκοινονούντα e-δοχεία»:
Οι λέξεις που έντυσαν την εικόνα του Ποιήματος είναι από την ποιητική συλλογή ΕΛΛΕΙΠΟΝ ΣΗΜΕΙΟ της Άννας Αφεντουλίδου με μια εικαστική σύνθεση ανάμεσα στις λέξεις να εγκιβωτίζει ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΟΥΡΑΝΟΥ -
για την αντιγραφή: : Δεσμώτης στονΊλιγγο της Σκιας 1000 Λέξεων= Μια Εικόνα Ποιήματος