… στην βουνοπλαγιά των λέξεων όπου ανθούν αχαλίνωτοι Στήμονες κι αβυσσαλέος Ύπερος
![]()
Μίλησαν για τον Έρωτα και με τον Άγνωστο αυτό Πόθο που ξαναγνώρισαν…
Εκμηδένιση της καρύδας ;
γεννιόταν ο ναυαγός , θα ήθελε να δει ένα πρόσωπο, που θα του πει το καλώς όρισες
Εάν βαπτιζόταν ο ναυαγός , θα ήθελε αυτό το χέρι , με λάδι να τον αλείψει
τους Αγγέλους να τον συνοδέψουν .
Αυτό το πρόσωπο , να μην κλάψει
Μονάχα να τον φιλήσει παθιασμένα
Και την τελευταία του πνοή να πάρει
Για να ζει αυτή ,
Μαζί του , να τον συντροφεύει πάντοτε
Να τον στοιχειώνει
Να τον αγαπάει .
Εάν ξαναγεννιόταν πάλι στο σώμα αυτό
Που τώρα πια μπορεί
Κι αγαπάει
Γνωρίζοντας πλέον το δρόμο για την Εδέμ
Είθε η διάθεση των χρωμάτων να παραμένει πάντα ποιητική στους αιώνες του μέλλοντος και το φως τους ιλαρό να ζεματάει τον κόρφο μας.Είθε κάποιος άγιος Βαλεντίνος ή όποιος άλλος θεός του Έρωτα να επιβεβαιώνεται εσαεί με χαρμόσυνες συνουσίες Ζωής! Ζωή που θα συνεχίζει να αναπτύσσει αρμονικά οξύμωρα τις εικόνες της, που θα μας κάνουν να λατρεύουμε όσους έρχονται σε επαφή με τα όνειρά τους και να ανταμώνουμε με τις ΛΕΞΕΙΣ των ποιητών που παίζουν τα ρέστα τους στην Αγάπη και κερδίζουν ή χάνουν την ψυχή τους. Είθε να υποκλίνεσαι πάντα στην Ωγυγία των μυστικών, ιδίως όταν έρχεται ξαφνικά εκείνο το αλάνθαστο βέλος να καρφωθεί με δύναμη στην καρδιά!
Θα μου πει πάλι ότι η διατύπωση είναι που μετράει αυτή στήνει την αλήθεια στα πόδια της κι ότι αυτό το χαλί δεν ταιριάζει με τους πίνακες κι ότι το χιόνι που σκέπασε χθες την αυλή μας είναι μια προφητεία για την επερχόμενη καταστροφή… Παρεισφρέουν πάλι οι γλουτοί κι αναστατώνουν για τα καλά τη σύναξη της νύχτας: μπορούμε ν’ αντέξουμε, σήμερα τουλάχιστον κι άλλη δίπατη πραγματικότητα… κάτι από επανάληψη, κάτι από επανάληψη κι έρχεται ο οργασμός να δέσει με το όνειρο της Ρουθ! (Γιώργος Βέης)
Απόψε στα σεντόνια ξομολογήθηκαν όλοι τα μυστικά τους. Μίλησαν για τον έρωτα και με τον Άγνωστο αυτό το πόθο που ξαναγνώρισαν , οι αισθήσεις ενός ναυαγού .
Η μήπως είναι ένα ερημονήσι .
Ανακατασκευάζεται , μπορεί να γεμίζει από μοντέρνα κτίρια και ο ναυαγός σ αυτό αρχίζει να γνωρίζει και να κάνει φιλίες , με τους άλλους ναυαγούς – κατοίκους του νησιού .
Κοινωνικότητα της στιγμής ;
ΗΕκμηδένιση της καρύδας ;
Στα σεντόνια επέστρεψαν και μύρισαν όλοι, αυτό το σώμα . Το χρύσωσαν σαν τάμα στη Μεγαλόχαρη Παρθένο . Το λάτρεψαν , το μύρωσαν .
Αυτή τη φωνή θέλησαν , επιθύμησαν μέχρι πρωίας , να ακούσουν .
Εάν γεννιόταν ο ναυαγός , θα ήθελε να δει ένα πρόσωπο, που θα του πει το καλώς όρισεςγεννιόταν ο ναυαγός , θα ήθελε να δει ένα πρόσωπο, που θα του πει το καλώς όρισες
Εάν βαπτιζόταν ο ναυαγός , θα ήθελε αυτό το χέρι , με λάδι να τον αλείψει
Εάν έκανε έρωτα , θα ήθελε αυτό το σώμα να τον ανάψει , να τον εξερευνήσει , να τον αγαπήσει, να τον καθοδηγήσει , να τον καθηλώσει , να τον ανακαλύψει και το σημείο του, το απόρθητο μεμιάς να τον κατακτήσει , ολάκερο.
Και ναυαγός να μην είναι πλέον .
Εάν πεθάνει , αυτό το πρόσωπο θα ήθελε, τα μάτια να του κλείσειτους Αγγέλους να τον συνοδέψουν .
Αυτό το πρόσωπο , να μην κλάψει
Μονάχα να τον φιλήσει παθιασμένα
Και την τελευταία του πνοή να πάρει
Για να ζει αυτή ,
Μαζί του , να τον συντροφεύει πάντοτε
Να τον στοιχειώνει
Να τον αγαπάει .
Εάν ξαναγεννιόταν πάλι στο σώμα αυτό
Που τώρα πια μπορεί
Κι αγαπάει
Γνωρίζοντας πλέον το δρόμο για την Εδέμ
[ΠΗΓΗ: Δοκίμιο για τον Έρωτα της Εύας Πετροπούλου-Λιανού, που αναρτήθηκε στην Τεθλασμένη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη]
Ποιες είναι οι σωστές λέξεις για τον έρωτα; Πώς εκφράζει κανείς την ευφορία του, την ηδονή, τη ζήλια, την οδύνη την οργή, την απώλεια, τη ματαίωση, χωρίς να παγιδευτεί στη φτηνή συναισθηματολογία;
«Όταν η καρδιά είναι γεμάτη, μπορεί το συναίσθημα να ξεχειλίζει, αλλά η αληθινή πληρότητα παραμένει κρυμμένη εντός... Οι λέξεις δεν μπορούν ποτέ να σου πουν -όποια μορφή και αν τους δώσω, όσο κι αν τις μεταμορφώσω- πόσο η καρδιά και η ψυχή μου φλέγεται για σένα»