«Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται.Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας αναλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα» (επίλογος της ομιλίας του Γιώργου Σεφέρη στην Ακαδημία της Στοκχόλμης την ημέρα που του απένειμε το βραβείο Νομπελ Λογοτεχνίας για το 1963)
[επικεφαλής (από)στροφή]:
![]()
όλη η ανθρωπότητα έζησε και ζει πάλι το χρονικό προαναγγελθέντων πολέμων (κατ’ εξακολούθηση μεταφορικά και κυριολεκτικά). Είναι μια άλλη αποκριά κι αυτή που θα συμβεί σ’ αυτό τον ίδιο άλλο κόσμο....
Γιατί να γράψει κανείς άλλα ποιήματα (δεν είναι εποχές για ποίηση κι άλλα παρόμοια που έλεγε και ο ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ εν έτει 1948...)
Αφού σαν πάει κάτι να γραφεί είναι ως αν να γράφονταν από την άλλη μεριά αγγελτηρίων θανάτου... Οπότε αλλάζεις τους χρόνους στα ρήματα, προσθέτεις δυο τρεις λέξεις για παραλλαγή στην οπτική γωνία
έρημους δρόμους τηλεοπτικούς
όπου δεν αναπνέει κανείς
πεθαμένα παιδιά ανεβαίνουν στον ουρανό,
και κατεβαίνουν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους
που τους έχουν ξεχάσει δίπλα στο σβησμένο μαγκάλι
πέφτει αυτό το ίδιο χιόνι
γυάλινος χαρτοπόλεμος ηλεκτρονικός
ματώνει τις καρδιές (;)
μια γυναίκα γονατισμένη
φάλαγγες μόνο περνούν στρατιώτες εν δυο
εν δυο με παγωμένα δόντια
στους αιθέρες...)
Το βράδυ το φεγγάρι
βγαίνει αποκριάτικο
γεμάτο μίσος
μαχαιρωμένο
β] ΣΤΑΣΙΜΟ: «ευσεβής ποιητικός πόθος: επί «ασπαλάθων» οι πάσης μορφής και κάθε εποχής τύραννοι
Σε καιρό δικτατορίας δημοσιεύτηκε το ποίημα του ΣΕΦΕΡΗ «επί ασπαλάθων» (1971)που εύχεται τη μεταθανάτια τιμωρία των τυράννων. Ο ποιητικός ευσεβής πόθος έχει την προϊστορία του στην «Πολιτεία» του ΠΛΑΤΩΝΑ (Πολιτεία 614- 616), όπου ο ΑΡΔΙΑΙΟΣ, τύραννος που είχε διαπράξει πολλές ανόσιες πράξεις, εκτίει στον άλλο κόσμο τη φοβερή ποινή που επιβαλλόταν στους άδικους: «... τον Αρδιαίο και μερικούς άλλους, αφού τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και το κεφάλι, αφού τους έριξαν κάτω και τους έγδαραν, άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο και να τους ξεσκίζουν επάνω στα ασπαλάθια (= αγκαθωτούς θάμνους) και σε όλους όσους περνούσαν από εκεί εξηγούσαν τις αιτίες που τα παθαίνουν αυτά και έλεγαν πως τους πηγαίνουν να τους ρίξουν στα Τάρταρα»
ΕΠΙ ΑΣΠΑΛΑΘΩΝ (οι τύραννοι πάσης μορφής και κάθε εποχής)...
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη...
Γαλήνη.
Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«τον έδεσαν χειροπόδαρα»μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιάιος ΜΠΟΥΣο πανάθλιος Μπλερ…(και ακολουθούν άλλα ονόματα κατά βούληση και κατά εποχή…)
Δυστυχώς δεν ήταν ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣοι στοχασμοί του ΣΕΦΕΡΗ... για πράγματα που ομολογείς δύσκολα, σε ώρες όπου δεν βαστάς, όταν βιάζεσαι ν’ ανοίξεις την καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά... ο πόλεμος...
ο άνθρωπος ..... ένα δεμάτι χόρτο,
διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο,
ο άνθρωπος: χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
ο άνθρωπος: μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
ο άνθρωπος: πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
άλλοιμπερδεύονται μεσ’ στα αγαθά τους,
άλλοιρητορεύουν.
(άλλοι κάνουν συνόδους κορυφής, άλλοι συλλαλητήρια)
Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μήπως είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις φίλε....
Όμως τη σκέψη .....
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να ’θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων...
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων....
ν’ ακούει τα τουμπελέκια κάτω από το δένδρο του μπαμπού
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
ετούτα (κι εκείνα) φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δένδρα εκείνα
που ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες...
Ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα
κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος....
γ] ΕΞΟΔΟΣ με ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ 2004 (Για παροικούντες την Ιερουσαλήμ)
Τριάντα έξι χαμόγελα πατριωτών,
εφτά ψηφίσματα πεζεβέγκηδων
μπαγκατέλες κουραφέξαλα συμβουλατόρων μουστερήδων
Σκληρό ροκ για να ξορκίσουν το δαιμονικό
Μάνα μου τα κλεφτόπουλα
βροντερό παρών γεμάτο πάθος κι έμφαση
σ’ όλα τα μικρόφωνα, σ’ όλες τις κάμερες
σ’ όλα τα παράθυρα σ’ όλα τα κανάλια
«κι ας σφυρίζουν τα δρεπάνια σ’ άλλο χωράφι»
Θα τα νικήσουμε τα εσκαμμένα σίγουρα ναι
«Στιγμές της πληρωμής για
παλικάρια μαραγκιασμένα από δημόσιες
αμαρτίες
Νομίσματα πάνω στο τραπέζι»
για Σαδδουκαίους περιωπής που
«κατήσθιον βους Υπερίωνος Ηλίου»
Λούφαξαν στο λαγούμι της ενωμένης τους Ευρώπης
«καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες το κλουβί του»
«Κατόπιν τούτου νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω» να τρέξετε σ’ άλλα παράθυρα, σ’ άλλα κανάλια... σ’ άλλα bigbar, σ’ άλλα famestory, σ’ άλλα survivor
«Α, ρε Λαυρέντη,
εγώ που μόνο ήξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα...»
Ελλάς Ελλήνων
Εκσυγχρονιστών της Αθηναϊκής σχολής
Ελλάς Ελλήνων ηθογράφων, ψυχογράφων
bestbefore...
ΑΝΘΡΩΠΟΣ, μια λέξη μαγική που λύνει το αίνιγμα του τέρατος των μνημονίων και των κρίσεων
Διπλό ΚΛΙΚ, λοιπόν, στην «τοιούτων παθημάτων» κάθαρση: οπότε να’ τη πετιέται μια άλλη ΑΠΟΚΡΙΑ με όλους τους «Λαυρέντηδες- Πιλάτους» επί ΑΣΠΑΛΑΘΩΝ
[επικεφαλής (από)στροφή]:
ΣΤΑΣΙΜΟ και ΕΞΟΔΟΣ (μαζί): σαν βγεις στο δρόμο για την ΚΑΘΑΡΣΗ μια λέξη λύνει τα «μάγια» κάθε κακοδαιμονίας και συμφοράς: ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ που συμβαίνουν σε μιαν άλλη ΑΠΟΚΡΙΑ («...τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας, και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες...»)
ΛΕΖΑΝΤΑ (εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων)
α] ΠΑΡΟΔΟΣ ή μακριά σ’ έναν άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η ΑΠΟΚΡΙΑ.
«ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ»μιας εφιαλτικής πραγματικότητας (διάβαζε ΕΜΦΥΛΙΟΣ...), ο Σαχτούρης το 1952 έγραφε για μια άλλη ΑΠΟΚΡΙΑ.... «Με το πρόσωπο στον τοίχο» της παγκοσμιοποιημένης στυγνής πραγματικότητας των οικονομικών κρίσεων (και όχι μόνο)όλη η ανθρωπότητα έζησε και ζει πάλι το χρονικό προαναγγελθέντων πολέμων (κατ’ εξακολούθηση μεταφορικά και κυριολεκτικά). Είναι μια άλλη αποκριά κι αυτή που θα συμβεί σ’ αυτό τον ίδιο άλλο κόσμο....
Γιατί να γράψει κανείς άλλα ποιήματα (δεν είναι εποχές για ποίηση κι άλλα παρόμοια που έλεγε και ο ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ εν έτει 1948...)
Αφού σαν πάει κάτι να γραφεί είναι ως αν να γράφονταν από την άλλη μεριά αγγελτηρίων θανάτου... Οπότε αλλάζεις τους χρόνους στα ρήματα, προσθέτεις δυο τρεις λέξεις για παραλλαγή στην οπτική γωνία
και να’ την πετιέται η σημερινή ΑΠΟΚΡΙΑ)
Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνεταιαυτή η αποκριά
και βλέπουμε από τους καναπέδεςέρημους δρόμους τηλεοπτικούς
όπου δεν αναπνέει κανείς
πεθαμένα παιδιά ανεβαίνουν στον ουρανό,
και κατεβαίνουν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους
που τους έχουν ξεχάσει δίπλα στο σβησμένο μαγκάλι
πέφτει αυτό το ίδιο χιόνι
γυάλινος χαρτοπόλεμος ηλεκτρονικός
ματώνει τις καρδιές (;)
μια γυναίκα γονατισμένη
(πόσες γυναίκες γονατισμένες... από πότε... μέχρι πότε)
αναστρέφει τα μάτια της σα νεκρήφάλαγγες μόνο περνούν στρατιώτες εν δυο
εν δυο με παγωμένα δόντια
(εν δυο διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες «άρματα δρεπανηφόρα»στους αιθέρες...)
Το βράδυ το φεγγάρι
βγαίνει αποκριάτικο
γεμάτο μίσος
(και τότε και τώρα)
το δένουν και το πετούν στη θάλασσαμαχαιρωμένο
Μακριά σ’ ένα άλλο κόσμο γίνεται ανέκαθεναυτή η αποκριά
β] ΣΤΑΣΙΜΟ: «ευσεβής ποιητικός πόθος: επί «ασπαλάθων» οι πάσης μορφής και κάθε εποχής τύραννοι
Σε καιρό δικτατορίας δημοσιεύτηκε το ποίημα του ΣΕΦΕΡΗ «επί ασπαλάθων» (1971)που εύχεται τη μεταθανάτια τιμωρία των τυράννων. Ο ποιητικός ευσεβής πόθος έχει την προϊστορία του στην «Πολιτεία» του ΠΛΑΤΩΝΑ (Πολιτεία 614- 616), όπου ο ΑΡΔΙΑΙΟΣ, τύραννος που είχε διαπράξει πολλές ανόσιες πράξεις, εκτίει στον άλλο κόσμο τη φοβερή ποινή που επιβαλλόταν στους άδικους: «... τον Αρδιαίο και μερικούς άλλους, αφού τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και το κεφάλι, αφού τους έριξαν κάτω και τους έγδαραν, άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο και να τους ξεσκίζουν επάνω στα ασπαλάθια (= αγκαθωτούς θάμνους) και σε όλους όσους περνούσαν από εκεί εξηγούσαν τις αιτίες που τα παθαίνουν αυτά και έλεγαν πως τους πηγαίνουν να τους ρίξουν στα Τάρταρα»
Θεούλη μου τι όμορφη ευχή αυτή, αν μπορούσε να συμβεί και για τους σημερινούς ανθρωπόμορφους τυράννους
ΕΠΙ ΑΣΠΑΛΑΘΩΝ (οι τύραννοι πάσης μορφής και κάθε εποχής)...
Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη...
Γαλήνη.
Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
(τον ΜΠΟΥΣ αυτόν, τον Τόνυ Μπλερ, τη Μέρκελ)
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ’ αυλάκιατ’ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«τον έδεσαν χειροπόδαρα»μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιάιος ΜΠΟΥΣο πανάθλιος Μπλερ…(και ακολουθούν άλλα ονόματα κατά βούληση και κατά εποχή…)
Δυστυχώς δεν ήταν ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣοι στοχασμοί του ΣΕΦΕΡΗ... για πράγματα που ομολογείς δύσκολα, σε ώρες όπου δεν βαστάς, όταν βιάζεσαι ν’ ανοίξεις την καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά... ο πόλεμος...
ΔΙΟΤΙ
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμουςο άνθρωπος ..... ένα δεμάτι χόρτο,
διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο,
ο άνθρωπος: χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
ο άνθρωπος: μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
ο άνθρωπος: πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
.......................................
Άλλοιφωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικόάλλοιμπερδεύονται μεσ’ στα αγαθά τους,
άλλοιρητορεύουν.
(άλλοι κάνουν συνόδους κορυφής, άλλοι συλλαλητήρια)
Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μήπως είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις φίλε....
Όμως τη σκέψη .....
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να ’θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων...
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων....
ν’ ακούει τα τουμπελέκια κάτω από το δένδρο του μπαμπού
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
..............................................
Ετούτα (κι εκείνα) ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουνετούτα (κι εκείνα) φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δένδρα εκείνα
που ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες...
Ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα
κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος....
γ] ΕΞΟΔΟΣ με ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ 2004 (Για παροικούντες την Ιερουσαλήμ)
Παλαμάκια ιαχές γονατιστών ανθρώπων
ντυμένων στα μαλάματα, επίσημων κι ωραίων.Τριάντα έξι χαμόγελα πατριωτών,
εφτά ψηφίσματα πεζεβέγκηδων
μπαγκατέλες κουραφέξαλα συμβουλατόρων μουστερήδων
Σκληρό ροκ για να ξορκίσουν το δαιμονικό
Μάνα μου τα κλεφτόπουλα
βροντερό παρών γεμάτο πάθος κι έμφαση
σ’ όλα τα μικρόφωνα, σ’ όλες τις κάμερες
σ’ όλα τα παράθυρα σ’ όλα τα κανάλια
«κι ας σφυρίζουν τα δρεπάνια σ’ άλλο χωράφι»
Θα τα νικήσουμε τα εσκαμμένα σίγουρα ναι
«Στιγμές της πληρωμής για
παλικάρια μαραγκιασμένα από δημόσιες
αμαρτίες
Νομίσματα πάνω στο τραπέζι»
για Σαδδουκαίους περιωπής που
«κατήσθιον βους Υπερίωνος Ηλίου»
Λούφαξαν στο λαγούμι της ενωμένης τους Ευρώπης
«καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες το κλουβί του»
«Κατόπιν τούτου νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω» να τρέξετε σ’ άλλα παράθυρα, σ’ άλλα κανάλια... σ’ άλλα bigbar, σ’ άλλα famestory, σ’ άλλα survivor
«Α, ρε Λαυρέντη,
εγώ που μόνο ήξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα...»
Ελλάς Ελλήνων
Εκσυγχρονιστών της Αθηναϊκής σχολής
Ελλάς Ελλήνων ηθογράφων, ψυχογράφων
bestbefore...
(Μανόλη το κατάλαβες τι τόπους βοσκής για τις γκαμούζες μας τάζουν πάλι;)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Toκείμενο αυτό, κατ’ αποκοπή ομότιτλου ποιήματος του ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ με εμβόλιμα σχόλια από τους ΝΕΟΥΣ ΤΗΣ ΣΙΔΩΝΟΣ του ίδιου ποιητή, διανθισμένο με στίχους σε εισαγωγικά από το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΘΜΟ του Σεφέρη, προέκυψε από το διπολισμό των εικόνων της επικαιρότητας: 1ηΕΙΚΟΝΑ πάντα επίκαιρη: όλοι αυτοί οι επώνυμοι και μη εξαιρετέοι «ΜΑΪΝΤΑΝΟΙ», που κάθε βράδυ στολίζουν τα παράθυρα της T.V. (σαν άλλοτε και τώρα) 2ηΕΙΚΟΝΑ σουρεαλιστική όπως έρχεται στο νου με το σχόλιο του ΣΕΦΕΡΗ: «οι άπειρες βρωμόμυγες του συρφετού των πολιτικατζήδων», όταν προσπαθούν με την κομματική στρατηγική και την πολιτική σκοπιμότητα να κρατήσουν τη λεπτή ισορροπία των ίσων αποστάσεων από θύτες και θύματα, από πολίτες εν δυνάμει ψηφοφόρους… ΣΗΜΕΙΩΣΗ-2η: Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ σήμερα, με όποια ετικέτα εκσυγχρονισμού, έχουν υψώσει φλάμπουρο κομματικού φανατισμού ακμαιότατο τη χρόνια «ανοσία» στην ουσία των καθημερινών πραγμάτων και έχουν κάνει το όνομα και τη χάρη της εξουσιαστικής αλαζονείας τους.... μόνιμη ασυλία στην ένοχη συνείδηση. «Σαν έξαφνα, όμως, ώρα μεσάνυχτα ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά», θα έχουν τη μύγα και θα δουν στο «Α ΡΕ ΛΑΥΡΕΝΤΗ...» του ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ ν’ αντικατοπτρίζεται το μικρό τους όνομα...! Ανέτοιμοι από καιρό, δήθεν θαρραλέοι, όλος κόσμος το έχει τύμπανο ότι η Αλεξάνδρεια τους φεύγει κι αυτοί κρυφό καμάρι τη νιότη τους, που δεν έδειχνε τον κακό τους το φλάρο!
ΑΝΘΡΩΠΟΣ, μια λέξη μαγική που λύνει το αίνιγμα του τέρατος των μνημονίων και των κρίσεων
Μα πάλι κάτι μέσα μας τινάζεται και ίσως μας μιλήσει σ’ ένα όνειρο ο Θεός: «Ζεις και θα πεθάνεις μέσα σ’ αυτή τη φυλακή, για να σε κοιτάξει ορισμένες φορές ένας άνθρωπος που ξέρω και να μη σε ξεχάσει και να βάλει τη μορφή σου και το σύμβολό σου σ’ ένα ποίημα, που κατέχει μια συγκεκριμένη θέση στο σχέδιο του σύμπαντος. Υποφέρεις από την αιχμαλωσία, όμως θα δώσεις μια λέξη στο Ποίημα» (ΜΠΟΡΧΕΣ)….Ωραία που το διάβασες το Ποίημα με προσοχή και μαγική συγκίνηση, έλα, λοιπόν να κάνουμε την έξοδο! Γιατί η Ποίηση δεν είναι αιώρα ρεμβασμών! Όταν υποδύεσαι το φεγγάρι να το υποδύεσαι και στη χάση του… Είμαστε όμορφα χρυσά ηλιοτρόπια (Sunflowers) της Ρέμβηςμέσα μας, αν μάτια ατίθασα της Φαντασίας καλπάζουν στους στίχους της Ζωής!