Ο Εμανουέλ Ντεμαρσί-Μοτά φέρνει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μια νέα ανάγνωση του θρυλικού έργου του Ρουμάνου συγγραφέα. Σε μια μικρή πόλη ο ένας μετά τον άλλο οι άνθρωποι μετατρέπονται σε ρινόκερους, ένα ζώο επικίνδυνο που καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του. Ο ήρωας όμως του έργου, ο θρυλικός Μπερανζέ, απλός και ασήμαντος άνθρωπος, αντιμέτωπος με τη μεταμόρφωση των συμπολιτών του σε άγρια ζώα, παραμένει πιστός στην αληθινή του φύση… Μοιάζει με τα πρόσωπα του Κάφκα, που περνάνε από αυτή τη ζωή σαν φαντάσματα
![]()
Ο Εμανουέλ Ντεμαρσί-Μοτά δεν άλλαξε καθόλου το κείμενο του Ιονέσκο. Πρόσθεσε απλώς ως πρόλογο ένα μικρό απόσπασμα από το μοναδικό μυθιστόρημα του Ρουμάνου συγγραφέα, «O μοναχικός» (εκδόσεις Ηλέκτρα), που το θεωρεί ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα. Γιατί, γι” αυτόν, ο Μπερανζέ είναι ένας μοναχικός άνθρωπος, που δεν μπορεί να ακολουθήσει τη μετάλλαξη του σύγχρονου κόσμου.«Η μοναξιά του Μπερανζέ», καταλήγει ο σκηνοθέτης, «μου θυμίζει τον σύγχρονο κόσμο μας, τον μοντερνισμό του και την επικοινωνιακή του έκρηξη, που κάνουν ακόμα πιο εμφανή την απομόνωση των ανθρώπων».
Τον πρωτοανέβασε το 2004 , τότε που η «Μοντ» έγραψε ότι πρόκειται για «μια πραγματική επίδειξη δύναμης από τη μεριά του σκηνοθέτη και μια μαγική ένωση θεατών και θεάματος».Τώρα τον επαναλαμβάνει με την ίδια ομάδα ηθοποιών.
«Ο Μπερανζέ δεν υποκύπτει στη μόλυνση. Όχι από ιδεολογία, ούτε από γενναιότητα» λέει όμως ο Ντεμαρσί- Μοτά. «Δεν έχει τίποτα το ηρωικό, θα “λεγα ότι είναι πολύ κοντά στον «Ανθρωπο χωρίς ιδιότητες» του Μούζιλ ή στους τόσο συνηθισμένους ήρωες του Κάφκα, που περνάνε από αυτόν τον κόσμο σαν φαντάσματα. Ο Ιονέσκο ξέρει πολύ καλά πώς να απεικονίζει με διαλεκτικό τρόπο τη δειλία, τον κομφορμισμό και την υποκρισία των ανθρώπων. Αυτό το μελαγχολικό μυαλό από την ανατολική Ευρώπη έχει μια μάλλον σκοτεινή και δηλητηριώδη εικόνα για τον κόσμο, αλλά δεν γράφει ένα θέατρο απελπισίας. Ποντάρει στη δημιουργική αντίρρηση, στην εφευρετική φαντασία και στην ελευθερία. Ο «Ρινόκερός» του ζωγραφίζει μια αγριευτική εικόνα του υλικού μας κόσμου, μια μαύρη και σκληρή αλληγορία της μόλυνσης από τις ιδεολογίες. Τώρα που το ξανανεβάζω βλέπω με μεγαλύτερη καθαρότητα ότι το έργο αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο εγκαθίσταται η ομαλοποίηση της σκέψης και της γλώσσας και η σταδιακή τους αποσύνδεση από τις ανάγκες του σώματος.Είναι ένα έργο γκροτέσκα πένθιμο, που προσπαθούμε να το αποδώσουμε με μεγάλη ενέργεια».
Σύμφωνα με τον Γάλλο σκηνοθέτη, η μεταμόρφωση των ανθρώπων σε ρινόκερους εξακολουθεί να είναι ένα μυστήριο, ο συγγραφέας δεν το εξηγεί άλλωστε καθόλου. «Το έργο κουβαλάει ένα μύθο» παραδέχεται, «αλλά πιστεύω ότι προσεγγίζει επιθετικά την έννοια της κοινωνικής δέσμευσης με έναν πολύ μοντέρνο τρόπο. Μπορούμε, αν ξεκινήσουμε από αυτήν την παραδοχή, να δώσουμε στον «Ρινόκερο» μια νέα διάσταση».
Ο Εμανουέλ Ντεμαρσί-Μοτά δεν άλλαξε καθόλου το κείμενο του Ιονέσκο. Πρόσθεσε απλώς ως πρόλογο ένα μικρό απόσπασμα από το μοναδικό μυθιστόρημα του Ρουμάνου συγγραφέα, «O μοναχικός» (εκδόσεις Ηλέκτρα), που το θεωρεί ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα. Γιατί, γι” αυτόν, ο Μπερανζέ είναι ένας μοναχικός άνθρωπος, που δεν μπορεί να ακολουθήσει τη μετάλλαξη του σύγχρονου κόσμου.«Η μοναξιά του Μπερανζέ», καταλήγει ο σκηνοθέτης, «μου θυμίζει τον σύγχρονο κόσμο μας, τον μοντερνισμό του και την επικοινωνιακή του έκρηξη, που κάνουν ακόμα πιο εμφανή την απομόνωση των ανθρώπων».
Όσο για το σκηνοθετικό στιλ του, αυτό είναι, όπως λέει, «ένα μείγμα που ξεκινάει από τους Marx Brothers και φτάνει στον Κάφκα. Θέλαμε να κάνουμε ένα θέατρο απόλαυσης, καθόλου απελπισμένο ή δυσοίωνο, που θα αγκαλιάσει διαλεκτικά την ανθρώπινη ανανδρεία και υποκρισία».
[ΠΗΓΗ: Η Εφημερίδα των Συντακτών, 28 Ιουνίου 2013]