Πέθανε άλλο ένα καλοκαίρι, πρόσθεσε δηλαδή ο καιρός άλλο ένα σκαλοπάτι να πατήσει να κατέβει το λιγόστεμά του, επιταχύνεται η κάθοδος μικραίνει κι άλλο η μικρή μας διαφορά απ’ των θαυμαστικών την οριζόντια τώρα στάση, ωραία ήταν λοιπόν εδώ κάτω. Της σάρκας μας η στάθμη κατεβαίνει. Ποτάμια και δεξαμενές ξαναγεμίζουν, πέφτει το βρόχινο νερό σαν προσκοπάκι που ψοφάει για ωραίες πράξεις κι αναδασώνει τη πεσμένη στάθμη. Αποδημούν θαυμαστικά λυμένα απ’ τη φαρδιά κορδέλα της φωνής
ΛΕΖΑΝΤΑ (για Υπόφωτο Έρωτα)
Βραχνή η περιπέτεια
απ’ το πολύ να λέει
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Μαλακτικό το φως του Οκτωβρίου.
Το πίνω. Αργά-αργά.
Ανακατεύοντάς το συνεχώς
προσεκτικά κι αργά.
Μη και χυθεί σταγόνα
από την αίσθηση πως ζω,
που την πίνω αργά-αργά
σ’ ένα πολύ ρηχό φλιτζάνι.
Πολύ ρηχό φλιτζάνι
το φως του Οκτωβρίου.
Έχει ένα λάκκο η ατμόσφαιρα.
Την πας πιο δε πιο κει
ανάλογα πού θέλεις κάτι να αραιώσει,
κάτι να γίνει πιο πυκνό.
Έχει η ατμόσφαιρα
αυτό που λέμε λιγοστεύει,
είτε πρόκειται για φως
για θεό
φθινοπώριασμε πίστης
για υπόφωτο έρωτα.
Είναι η ατμόσφαιρα
διασκορπισμένο και σπασμένο
το μακρύ τραγούδι της συνέχειας:
τι απόγινε, τι απόγινες;
Πάει κι αυτό πάει κι αυτό
τραγουδιστά αποκρίνεται
η λακωνική εξαφάνιση
Αργά-αργά μυθιστορίζεσαι.
Έχει ένα άδειασμα η ατμόσφαιρα.
Αραιοκατοικημένη η περιπάθεια.
Εδώ εκεί να φανεί η πλάτη κάποιου φεύγω
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Άδειες ονοματοφωλιές
σ’ εσοχές της φωνής,
ξεπουπουλιάσματα ύψους.
Πεινασμένα φωνήεντα
τσιμπάνε με το ράμφος τους
ψόφια τζάμια.
Μια κιτρινίλα. Όχι λαίμαργη.
Τρώει αργά-αργά το χρώμα.
Μια κιτρινίλα στα φυτά,
στα φιλάλληλα,
στα καταφύγια φάρδη.
Μελανίες μελιστάλαχτοι
σέρνουν νεκροφόρες φράσεις:
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Τον κόρο του κίτρινου ψέλνει
τη Θεία Ακολουθία της απογύμνωσης.
Ύφεση πολυφωνική.
Ακολουθώ.
Προσέχοντας πού πατάω.
Παντού σπασμένο μάκρος.
Μαλακιά και σκεπαστική η ατμόσφαιρα.
Έτσι σου ’ρχεται να την τραβήξεις ως επάνω
να κουκουλωθείς
να μη βλέπεις άλλο
τι γρήγορα κι απρόσεχτα
ανακατεύουν οι χαμοί
ό,τι εμείς αργά-αργά και προσεκτικά
ανακατεύοντας
καθυστερούμε να χυθεί
απ’ το πολύ πολύ ρηχό φλιτζάνι.
[ΠΗΓΗ: Κική Δημουλά, επιλογές στίχων από ποιήματα που περιέχονται στη συλλογή ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ – Εκδόσεις ΣΤΙΓΜΗ 1994]
Νόστιμον Ήμαρ με Κλικ σε «συγκοινωνούντα e-δοχεία»
Δεσμώτης στονΊλιγγο της Σκιας 1000 Λέξεων= Μια Εικόνα Ποιήματος FlyingLibidoWith AUkulele- κ ARTά SOS(από το Κάρτας και Τάσος) www.afterzed.gr/kartas