Είχαν αποκτήσει έναν δικό τους κώδικα που μόνο οι ίδιοι κατανοούσαν.
Για παράδειγμαόταν ο ένας έγραφε την λέξη ΦΕΓΓΑΡΙ ο άλλος διάβαζε την λέξη ΠΕΛΑΡΓΟΣ και αυτό άφηνε ένα ευρύ πεδίο από διφορούμενα νοήματα όπου ο ένας υπέθετε φιλία και ο άλλος πόθο, ύστερα όλα μπερδεύονταν όπως τα τραπουλόχαρτα ή οι πλανήτες, ο καθένας αγαπούσε άλλον, κοιμόνταν και οι δύο σε ξένα κρεβάτια ανθρώπων που δεν γνώρισαν ποτέ και όλο αυτό το διάστημα το μόνο που τους συνέδεε ήταν οι λέξεις, ωμές σαν γυμνά φεγγάρια με σκελετωμένους πελαργούς, έτσι όταν αυτή έγραψε την φράση ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΩΜΕΣ ΣΑΝ ΓΥΜΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΜΕ ΣΚΕΛΕΤΩΜΕΝΟΥΣ ΠΕΛΑΡΓΟΥΣ αυτός με απόλυτη ακρίβεια διάβασε ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ
(Είναι γιατί εδώ, στη FBνύχτα όλοι κυκλοφορούμε με ανοιχτά πουκάμισα, πατούμε στις μύτες των ποδιών, αφουγκραζόμαστε ο ένας τον άλλο, υπάρχει μία συνωμοσία της μοναξιάς. Το πρωί, όταν πέσει το εκτυφλωτικό ανακριτικό φως στις λέξεις, μπορεί να όλα να διαβάζονται αλλιώς κι η Σιωπή ν’ αλλάζει τα φώτα στο μυστικό μας κώδικα).. (Χλόη Κουστουμπέλη)